Fot. Archiwum Kapelanii USD w Krakowie
- Sakrament namaszczenia chorych ustanowiony jest przez Chrystusa, który sam doświadczył cierpienia i śmierci. To On posyłając uczniów do pracy apostolskiej nakazuje im: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!”(Mt 10,8). „Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym chorobą, potężną moc i obronę” (WTP).
- Kościół wskazuje na główne skutki przyjęcia namaszczenia, którymi jest zbawienie i umocnienie oraz odpuszczenie grzechów, a jeśli jest taka wola Boga – odzyskanie zdrowia lub umocnienie sił. Dzięki temu Sakramentowi chory doświadczac wewnętrznego pokoju i ufności w Miłosierdzie Boże, zwłaszcza w chwilach zwątpienia i pokus przeciw nadziei.
- Udzielanie go nabiera szczególnego znaczenia w opiece paliatywnej. Zapewne nie uratuje już życia umierającemu, chociaż u Boga wszystko jest możliwe, ale pomnoży jego siły duchowe i napełni pokojem. Przeżywanie śmierci w duchu wiary jest łaską, ale i świadomym wyborem.
- Kościół zachęca cierpiących do złączenia się z Męką i śmiercią Chrystusa. Łączność ta jest formą uczestniczenia w Jego ofierze, co potwierdza św. Paweł: „Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1,24).
- Chrystus odnosząc się z wielką miłością do chorego i szanując jego wolę, okazuje mu pomocy wówczas, gdy o nią prosi. Udzielenie namaszczenia dziecku uzależnione jest nie od jego wieku, ale od dojrzałości psychicznej. Zatem inicjatywa przyjęcia tego sakramentu należy do chorego dziecka i jego rodziców lub opiekunów prawnych, jeśli uznają, że przyniesie mu pokrzepienie duchowe. Nie zawsze bowiem jest ono na tyle dojrzałe, aby roztropnie ocenić powagę sytuacji. Wówczas, to dorośli opiekunowie są wyrazicielami zgody zastępczej.